Καμία γραμμή του Ολυμπιακού δεν εμπνέει έως τώρα εμπιστοσύνη

Με το τωρινό δείγμα του φετινού Ολυμπιακού που έχουμε στα χέρια μας, μπορούμε εύκολα να αναφέρουμε πως το σύνολο του Μάρτινς δεν χαίρει ικανοποίησης και καλής, θετικής απόδοσης σε καμία εκ των τριών γραμμών του. Η εστίαση μας σχετίζεται με βάση την στελέχωση και των τριών, όσον αφορά την συλλογική λειτουργία τους, την απόδοσή τους, μα κυρίως την ποιότητα. Ο Ολυμπιακός στη δεύτερη ήττα έναντι της Άιντραχτ παρήγαγε τις πιο πολλές κλασικές και μεστές ευκαιρίες εντός της σεζόν, όμως και πάλι απέδειξε πόσο απέχουν οι επιδόσεις της άμυνας, του κέντρου, της επίθεσης, ακόμη και του τερματοφύλακα αν θέλετε, από προηγούμενα συνήθη στάνταρ.

Ασφαλώς, δεν είναι έντιμο να συγκρίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι την κάθε version του Ολυμπιακού με οποιαδήποτε άλλη του κοντού ή του μακρινού ακόμη παρελθόντος. Η κατάσταση δεν αλλάζει, τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή, και όπως και να το κάνουμε οι Ερυθρόλευκοι με τον τίμιο Ρέαμπτσιουκ πορεύονται, και όχι πλέον με τον Τσιμίκα που αποθεώνεται από ένα ολόκληρο γήπεδο Άνφιλντ με την υπερβατική αντίστοιχα ατμόσφαιρα των Άγγλων.

Ωστόσο, για όποια γραμμή κι αν μιλήσουμε του Ολυμπιακού, προβληματική θα την αποκαλέσουμε. Κι αν στην άμυνα προκύπτουν ελλείψεις από πρόσωπα με ποιότητα ή έξτρα χρήσιμες λύσεις, ή στην επίθεση με την αγχώδη αναζήτηση ικανών εξτρέμ, το κέντρο – που χαρακτηρίζεται πλήρες – είναι αυτό που μας ανησυχεί κυρίως έντονα. Στη μεσαία γραμμή, συνηθίσαμε εδώ και αρκετά χρόνια να αγωνίζονται παίκτες με ικανότητες, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, τα οποία συνδυάζονταν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Υπάρχει ο εξαιρετικός Καμαρά που δεν θα το αποχωριζόταν κανείς λόγω των φυσικών του χαρακτηριστικών, την ικανότητα να συμμετέχει στην επίθεση, αλλά λόγω της συνέπειάς του στην άμυνα. Από εκεί και πέρα, εδώ και μία τετραετία περίπου ο Μπουχαλάκης έχει γίνει κανονικότητα στη τριάδα των χαφ, ενώ ακόμη και ο Εμβιλά με την κατάχρηση παράλληλης πάσας είναι εξίσου κομβικός, ίσως όχι σε τέτοιο επίπεδο που ήταν ο Γκιγιέρμε. Κι εκεί φέτος, προστίθεται ο νεαρός Αγκιμπού, ο οποίος ομολογουμένως συνέπεσε με την άνθηση του ταλέντου του την στιγμή της πρόσκαιρης πτώσης όλων των υπολοίπων που ήδη αναφέραμε.

Το κέντρο ειδικά στο β’ μέρος, πήρε περισσότερα μέτρα από όσο θα μπορούσε να ανταπεξέλθει αυτή την εποχή, ενώ ο μοναδικός που απέμενε ανάμεσα στους αντίπαλους Γερμανούς ήταν ο Αγκιμπού. Ο μόνος άλλωστε, που μπορούσε να ανακόψει επικίνδυνη φάση, μία απειλή στον ανοιχτό χώρο, αυτός που ακολουθούσε συνεχώς τον μεσοεπιθετικό ώστε να μην εκτεθούν τα σέντερ μπακ με τρεις ή τέσσερις αντιπάλους. Και σε εκείνο το σημείο που ο Ολυμπιακός δεν μετουσίωνε την υπεροχή του σε γκολ, ήταν φυσικό επόμενο να αγωνίζεται στη κόψη του ξυραφιού. Σίγουρα η Άιντραχτ δεν απειλούσε σοβαρά, ακόμη και με το διαθέσιμο χώρο στον άξονα, αλλά ένα λάθος, μία αφέλεια στα σημεία που γίνεται η μεταβίβαση από άμυνα σε κέντρο θα έφερνε το αναπάντεχο.

Όλοι πλέον το βλέπουμε: ο Καμαρά του τελευταίου μήνα έχει στερέψει από δυνάμεις, σε σημείο που χθες αδυνατούσε να κουβαλήσει τη μπάλα. Το σώμα του δεν υπάκουε στις ιδέες του νου, ενώ η αμέσως επόμενη λύση, ο Κούντε, κυλάει εξίσου σε ρηχά νερά από φρεσκάδα και ενέργεια, οπότε ούτε τον τωρινό Μαντί δεν δύναται να αντικαταστήσει. Ένας νεοφερμένος παίκτης δηλαδή, που άρχισε να βλέπει ενδεκάδα εξ αρχής, αλλά σιγά σιγά ο Μάρτινς τον έχει υποβαθμίσει όσον αφορά την ιεραρχία των χαφ. Κι αυτό δείχνει τον προβληματισμό του για τις εφεδρικές λύσεις του Ολυμπιακού, αλλά και τη στασιμότητα που έχουν παίκτες που λογίζονταν άνετα κι ως βασικοί. Εκεί λοιπόν, κρύβεται και η αμφιβολία του Πορτογάλου κόουτς και επιμένει ακόμη στις βασικές, καταπονημένες δε, λύσεις (Εμβιλά, Καμαρά κ.α.).

Σχετικά με τις άλλες δύο γραμμές, συναντάμε την άμυνα δίχως τον άλλοτε πολύ καλό Σεμέδο, με παίκτες πλέον που κάποτε κρίνονταν συνεχώς, να αποτελούν σήμερα βασικοί και αναντικατάστατοι. Ακραία μπακ που εξίσου δεν ακουμπά κανείς με σιγουριά, πόσο μάλλον για υψηλούς στόχους περί Τσάμπιονς Λιγκ. Από εκεί και πέρα, ίδιο σκηνικό εκτυλίσσεται και στη λειτουργία της επίθεσης. Μεμονωμένες εμφανίσεις μονάδων προσφέρουν τις λύσεις. Έως και σήμερα αναζητείται χημεία ανάμεσα τους και πρόσωπα που θα είναι βασικοί λόγω της προσφοράς τους, όχι εξαιτίας συμπαικτών που ανησυχούν με το επίπεδο ετοιμότητας. Εν ολίγοις, ο Ολυμπιακός βαδίζει βάσει ατομικής απόδοσης ορισμένων, όπως ο Αγκιμπού φέτος, ή φυσικά λόγω Ελ Αραμπί στο κομμάτι του σκοραρίσματος, αλλά και στη δημιουργία. Χθες ήταν και πάλι πολύτιμος με σπάνιες εμπνεύσεις, βάζοντας σε σκέψη πόσο πιο διαφορετικά θα ήταν αν έλειπε κι αυτός όπως ο Φορτούνης ή ο Βαλμπουενά εξαιτίας ηλικίας.

Υπάρχει άραγε λύση στο χαμήλωμα του φετινού Ολυμπιακού; Εδώ αντίδοτο δεν βρίσκει ο ίδιος ο Μάρτινς, πως εμείς με τη σειρά μας, να υποδείξουμε το οτιδήποτε… Οι μεταγραφές που ήλπιζε ο κόουτς σε πρωταγωνιστικό ρόλο δεν ακολουθούν τις ταχύτητες και υποχρεώσεις της ομάδας, ενώ απροσδόκητη προσφορά βρίσκει από παίκτες, οι οποίοι αρχικά θεωρούνταν συμπληρώματα. Σίγουρα, αποτελέσματα θα έρθουν, όμως όχι με το απαραίτητο θελκτικό ποδόσφαιρο που συνηθίζαμε να βλέπουμε προ διετίας. Μεσούσης της χρονιάς με το παρόν ρόστερ και τα κενά του θα πορευτεί ο Μάρτινς, δίχως δημιουργό στον άξονα, με αμφίβολα εξτρέμ, με διφορούμενα ακραία μπακ, με λαβωμένο – από ανάσες – κέντρο. Ελπίζοντας σε μία συλλογική ανάκαμψη, σε μία αναθάρρηση ολόκληρου του συνόλου.