Λουκάκου, το «κλειδί» για την σύνθεση του Βελγίου

Η Εθνική Βελγίου βρήκε απέναντι της μια απροετοίμαστη ομάδα των Ρώσων, οι οποίοι σε κανένα σημείο δεν φάνηκαν αντάξιοι των περιστάσεων. Μπορεί το έργο των Βέλγων να φάνηκε εντέλει εύκολο, αλλά ο βασικότατος παράγοντας για την λειτουργία του συνόλου αποτελεί ο φετινός Λουκάκου.

Το είχαμε επισημάνει μεσούσης της σεζόν πως ο Λουκάκου έχει ανακαλύψει τον ρόλο που του ταιριάζει σε κάθε ενδεκάδα που λαμβάνει μέρος. Και μάλιστα αυτός αποκτά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς είναι ο άνθρωπος που θα πει την τελική λέξη. Αυτός που μέσα από την ορμητικότητα του, το εκτόπισμα και φυσικά τα γκολ του αυξάνει κατά πολύ τις πιθανότητες διάκρισης για το ήδη ταλαντούχο Βέλγιο.

Απέναντι στους Ρώσους μόλις τρεις ευκαιρίες του ήρθαν στα πόδια και οι δύο εκ αυτών κατέληξαν στα δίχτυα. Μάλιστα το ένα με πανομοιότυπο τρόπο, όπως πολλά γκολ που φιλοδώρησε τις άμυνες των Ιταλικών συλλόγων φέτος στην Serie A. Με την κλασική του δηλαδή φόρα, την οποία οποιοσδήποτε αμυντικός αδυνατεί να τον ανακόψει στο ανοιχτό γήπεδο. Αυτό είναι άλλωστε το μυστικό του υψηλόσωμου επιθετικού: η κούρσα και τα σίγουρα τελειώματα απέναντι στο αντίπαλο «κουτί». Παράλληλα, αυτού του είδους τις φάσεις ο Λουκάκου τις ανακαλύπτει με έναν και μοναδικό τρόπο: στήριγμα αρχικά στο ημικύκλιο για τους συμπαίκτες χαφ, ανοίγοντας διαγώνιες πάσες για αιφνίδια επίθεση, της οποίας την εκτέλεση αναλαμβάνει εξίσου αυτός.

Την ίδια συνταγή εκμεταλλεύτηκε και ο Κόντε στην πρωταθλήτρια Ίντερ, βαδίζοντας δίπλα στο στυλ και τον φυσικό τρόπο τοποθέτησης του Λουκάκου στο γήπεδο. Έτσι, λοιπόν εφάρμοσε και την πεντάδα στα μετόπισθεν, έχοντας τους δύο ακραίους υποψιασμένους σε κάθε πάσα – άνοιγμα του θωρηκτού Βέλγου. Με αυτό τον τρόπο ξεχύνονταν στον ανοιχτό χώρο και προκαλούσαν ως σύνολο ζημιές.

Το πολυπρόσωπο κέντρο ως «ασπίδα»

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό προς όφελος του Βελγίου που προέρχεται από το σύστημά του, είναι η άμεση πίεση στη μεσαία γραμμή με την ύπαρξη έως και έξι ατόμων. Διότι στη παρούσα φάση οι Βέλγοι επενδύουν στα overlaps των ακραίων μπακ, οι οποίοι στην υποχώρηση τους προτεραιότητα είναι το μαρκάρισμα ψηλά στο γήπεδο στο ύψος του κέντρου. Εκεί λοιπόν, δημιουργείται η πρώτη ασπίδα που μπλοκάρει τον αντίπαλο, πόσο μάλλον αντιπάλους όπως αυτή την τωρινή Ρωσία με αδυναμία στο build up της.

Μέσα αυτό το πολυπρόσωπο κέντρο, υπολογίζεται καμία φορά και ο πιεστικός Λουκάκου, ο οποίος εμφανίζεται – όπως προείπαμε – στο χώρο του ημικυκλίου για να παραλάβει τη μπάλα ή να αμυνθεί πρώτος. Το μειονέκτημα στην όλη φιλοσοφία της τακτικής του Βελγίου είναι η αμέσως τελευταία της άμυνα με τα κεντρικά μπακ της. Συγκεκριμένα, πρόκειται για παίκτες που αφήνονται σε μεγάλο βαθμό απροστάτευτοι λόγω της προσοχής των ακραίων στην ανάπτυξη και την συνεργασία με τις μετέπειτα γραμμές. Απέναντι σε μία ομάδα με ισάξιες μονάδες και προφίλ δυνατού, η συμπεριφορά των ακραίων μπακ ίσως επηρεάσουν ανασταλτικά τους Βέλγους. Στοιχείο που το παρατηρήσαμε εξίσου και στον φιλικό αγώνα με τη δική μας Εθνική, με συχνές κούρσες του Μασούρα σε απροστάτευτους – από μπακ – χώρους.

Το πρώτο δείγμα των Βέλγων ήταν όντως σοβαρό, όμως απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν απείλησε ιδιαίτερα και δεν του έθιξε πιθανά ζητήματα που ενδεχομένως ταλαιπωρήσουν στα ερχόμενα ματς. Μονάδες σαφώς και διαθέτει, αλλά και ηχηρά ονόματα (Ντε Μπρόινε, Αζάρ) που ακόμη δεν προστέθηκαν στη συνολική εξίσωση.