Σιμεόνε, αρνούμενος να αναθεωρήσει τις ιδέες του

Αρκετή ώρα πριν την έναρξη του παιχνιδιού ανάμεσα στην Ατλέτικο και Τσέλσι ήμασταν καχύποπτοι στο τι μας επιφυλάσσουν οι δύο ομάδες τόσο σε θέαμα, όσο και στη γενικότερη ετοιμότητα τους στις ανάγκες της διοργάνωσης. Και ο αδύναμος κρίκος αυτού του ζευγαριού υπήρξε φυσικά ο αναχρονιστικός Ντιέγκο Σιμεόνε.

Από αλλού μας ήρθε και από αλλού το περιμέναμε. Παρότι ο Αργεντινός κόουτς των Ροχιμπλάνκος είναι επίμονος λάτρης του 5-3-2, τελικά ο Τούχελ της αντίπαλης πλευράς υιοθέτησε τη συγκεκριμένη τακτική για χάρη της εύθραυστης άμυνας της Τσέλσι και των συνθηκών σε ένα ομολογουμένως απαιτητικό παιχνίδι. Από την άλλη, ο Σιμεόνε εγκλωβίστηκε σε ένα άτυπο 4-4-2 που επιμένει εδώ και καιρό να εφαρμόζει. Ασφαλώς και δεν έχει παραμελήσει την παλιά του συνταγή, αλλά στην ανάγκη εύρεσης λύσεων στράφηκε και σε αυτή την νέα – για τον ίδιο – σύνθεση. Μόνο που οι διαθέσιμοι παίκτες του ρόστερ, η μόνιμη ακολούθως επιμονή σε χαφ εξουδετέρωσης και η καθολική στήριξη στους μπακ, μετατρέπουν το σκεπτικό σε αδιέξοδο που «φωτογραφίζουν» τα κατάλοιπα του Αργεντινού.

Η απαράλλαχτη προσήλωση του Σιμεόνε στην άμυνα έχει καταστήσει το σύνολο της Ατλέτικο σε μια διαρκή μάχη για τα ανασταλτικά καθήκοντα, την πάλη σώμα με σώμα και την διαρκή κάλυψη χώρων ακόμη και με έξι παρατεταγμένους παίκτες στα μετόπισθεν, όπως αντικρίσαμε εναντίον της Τσέλσι. Ένας τρόπος παιχνιδιού που υστερεί σημαντικά και εξατμίζεται επί τόπου με το που περνά η μπάλα το ημικύκλιο. Σε εκείνο το σημείο είναι που στερεύουν οι εμπνεύσεις και οι ομαδικές συνεργασίες αντίστοιχα. Παρατηρεί κανείς έναν ρόλο ανυπολόγιστου βάρους στα χαφ του άξονα, από τα οποία ο Αργεντινός ζητά πίεση, αναχαίτιση, αλλά και δημιουργία στο 1/3 του γηπέδου.

Η μεγάλη απορία του κόσμου στο χθεσινό ματς, ήταν η απουσία εύστοχου σουτ από πλευράς Ισπανών. Πραγματικά εντελώς ακίνδυνη η ομάδα που στόχευε μονάχα στο να ροκανίζει το χρόνο και να αγωνίζεται για τις ουσιαστικότερες μονομαχίες. Η παταγώδης αποτυχία του Σιμεόνε για μια ανταγωνιστική και ελκυστική Ατλέτικο απορρέει από το γεγονός πως απέναντι της υπήρξε η Τσέλσι των χιλίων ζητημάτων στην άμυνα και των μεταπτώσεων στην απόδοση της. Και ένα εξίσου δεύτερο ερώτημα είναι εάν διαθέτει ο Σιμεόνε κατάλληλους ποδοσφαιριστές για διαφοροποίηση του συστήματος. Ασφαλώς και υπάρχουν. Μερικοί όμως, και σε λίγες μόνο θέσεις. Λόγου χάρη, χθες στους έντεκα επιλεγμένους του Σιμεόνε, δεν υπήρχε κανένα εξτρέμ που να κινείται στον «ασβέστη», για να δώσει πλάτος στην ομάδα. Μονάχα η εμπιστοσύνη σε κατεξοχήν χαφ του άξονα. Στήριγμα στον ανούσιο Λεμάρ και φυσικά μια εγκατάλειψη του Φέλιξ δίπλα στο Σουάρεζ, αναγκάζοντας τον να περιμένει τη ψηλή πάσα του Ομπλάκ ανάμεσα στα πανύψηλα μπακ της Τσέλσι.

Σίγουρα ο Σιμεόνε την ψήλωσε ως ομάδα την Ατλέτικο. Την καταχώρησε στη λίστα με τους πιο μαχητικούς συλλόγους παγκοσμίως, καθώς όταν οι Μαδριλένοι πετύχαιναν τελικούς και διακρίσεις στην Ισπανία είχαν και καταλληλότερους παίκτες για το αντίστοιχο σύστημα. Εκείνη την εποχή τα δύο ακραία μπακ άκουγαν στα ονόματα των Φελίπε Λουίζ και Χουανφράν, οι οποίοι σε ένα 5-3-2 ωθούσαν την αιφνίδια ανάπτυξη εξίσου από τις δικές τους πλευρές. Πράγμα που τη σήμερον ημέρα αδυνατεί να πραγματοποιήσει κάποιος Χερμόσο ή Κορέα που μετατράπηκε σε έναν αδιάφορο κυνηγό κατοχής του αντιπάλου στο δεξί φτερό.

Η Ατλέτικο του παρελθόντος ναι μεν δεν κυριαρχούσε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά υπήρχαν τα «υλικά» για να στηριχθεί η ιδέα του Σιμεόνε. Πλέον, ούτε αντίστοιχης ποιότητας μπακ υπάρχουν, ούτε όμως και τα χαφ που πρωταγωνίστησαν πρωτύτερα σε αυτή τη δεκαετία. Και όσο κι αν προσπαθεί ο Σιμεόνε να τροποποιήσει τη φιλοσοφία του, σίγουρα συγχρόνως δεν αποχωρίζεται την ενστικτώδη μανία του για άμυνα. Μια εμμονή που έχει υιοθετηθεί κιόλας από τους παίκτες. Για αυτό το λόγο χθες τους προσέξαμε συχνά και σε ένα… 6-3-1 (!). Φανταστείτε και μόνο την αχρήστευση του Σουάρεζ, αλλά κυρίως αυτού του παιδιού, του Φέλιξ.

Η αλήθεια είναι πως ο νεαρός μας απογοήτευσε, καθώς αναμένουμε μια έξοχη εμφάνιση κάποια στιγμή σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ. Να επιβεβαιώσει εκ μέρους του πως ανήκει στους υποσχόμενους κορυφαίους της νέας γενιάς. Παρότι η τεχνική του κατάρτιση είναι αδιαμφισβήτητη, χθες ο νεαρός δεν απείλησε ούτε μια φορά τους Άγγλους. Χαμένος ανάμεσα στα χαφ και τον αποκομμένο Σουάρεζ. Πλήρως μόνος και αταίριαστος σε αυτό το ποδόσφαιρο της σύγκρουσης, της δύναμης και της αλόγιστης γιόμας. Αντί η κατοχή των Ισπανών να περνάει από τα πόδια του Πορτογάλου και να δίνει το έναυσμα για κάθετο ποδόσφαιρο, αναλώνεται και ο ίδιος σε αυτό το σύνολο που κλείνεται μονομιάς στο καβούκι του. Από πλευράς του, ευθύνεται και ο ίδιος, διότι δεν έχει την απαιτούμενη διάρκεια και θράσος να αναδειχθεί στο χορτάρι.

Πριν σχεδόν δύο χρόνια είχαμε αναφερθεί στη φυσιολογική τελμάτωση σχέσεων μεταξύ Σιμεόνε και Ατλέτικο και πως αφού οι διακρίσεις ήλθαν με αυτό το είδος ποδοσφαίρου, ώρα λοιπόν, ο σύλλογος να επενδύσει τα ποσά του σε ένα πιο σύγχρονο, επιθετικό πλάνο. Είναι πέρα για πέρα βέβαιο πως μια τακτική χρειάζεται είτε αναπροσαρμογή, είτε πλήρης αποστροφή από το παλιό σχέδιο. Μη ξεχνάμε πως είναι μια ομάδα που επενδύει υψηλά χρηματικά ποσά και εστιάζει στο να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν είναι άλλωστε απαγορευτικό να απαρνηθεί κανείς τη παλαιά του τακτική που αργοσβήνει φανερά στο πέρασμα του χρόνου.

Στην αντίπερα όχθη, ο Τούχελ καθοδήγησε την ομάδα του με ένα συντηρητικό τρόπο, πιο εφαρμοστός στα ποικίλα της προβλήματα στην άμυνα. Γι’ αυτό και η συχνή μορφή του 3-5-2 έκανε την εμφάνιση του, με τον Μάουντ να πλαισιώνει τον Βέρνερ. Πάντως, και στις δύο συνθέσεις των ομάδων, ένας μόνο ακραίος μπακ υποστήριξε την τακτική. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Μάρκο Αλόνσο, που προωθήθηκε συχνά στην ανάπτυξη, επιχείρησε σέντρες και ανεβάσματα σε κάθε υποψία φάσης.

Ομολογουμένως, η κατάφωρη πτώση των «Μεγάλων» της Ισπανίας δεν περνάει απαρατήρητη από το κοινό. Η αγωνιστική στασιμότητα τους είναι εμφανής. Όχι βέβαια πως η τωρινή Τσέλσι έχει τα εχέγγυα να λάμψει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως, και οι δύο χθεσινές ομάδες υπολείπονταν σε ποιότητα. Η πλευρά των Ισπανών αιχμάλωτη στην δυσλειτουργική τακτική του Σιμεόνε, ενώ η Τσέλσι σε αναζήτηση ισορροπίας και στόχων με την έλευση του Τούχελ.