Το πιο λυπηρό γεγονός για τους Μπλαουγκράνα

Η χρονιά που διανύει η Μπαρτσελόνα έχει μετατραπεί εδώ και μήνες σε έναν ακόμη εφιάλτη που θα συνεχίζει να την ταλαιπωρεί. Όσοι προσδοκούσαμε σε μία δοκιμαστική σεζόν υπομονής για δημιουργία αξιοπρόσεχτου συνόλου, καλό θα ήταν να αναθεωρήσουμε από τις αρχικές μας αφελείς εκτιμήσεις. Έπειτα από ένα τρίμηνο επί Κούμαν στην άκρη του πάγκου, η συνολική απόδοση της ομάδας και η αρχική της προεργασία δεν αποτυπώνεται σε κανένα σημείο του γηπέδου, είτε πρόκειται για τη συλλογική προετοιμασία, είτε για την ατομική απόδοση των παικτών.

Η ανησυχία είναι πως το σύνολο της Μπάρτσα δεν παρουσιάζει ενθαρρυντικά σημάδια, τα οποία έως τώρα θα έπρεπε να είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Εάν εξαιρέσουμε την ατομική παρουσία του Φατί, ο οποίος ωθεί γενικώς με την νεότητα του και το ταλέντο του, οι υπόλοιποι του ρόστερ μετά βίας ολοκληρώνουν ένα 90λεπτο με θετικό πρόσημο. Δεν είναι μόνο δηλαδή η απούσα βάση σε ένα μη-οικοδομημένο πλάνο στην ομάδα, αλλά συγχρόνως, η παρουσία διάλυσης των τελευταίων εναπομεινάντων παικτών από τον χρυσό κύκλο της δεκαετίας.

Κατ’ αρχάς, πάντα υπήρξαμε φαν του Μέσι και της ακλόνητης καριέρας που σηματοδοτεί στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Θα ήμασταν τουλάχιστον αχάριστοι να επικρίνουμε την τωρινή δυστοκία του. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει μια φυσιολογική ίσως κάθοδο του La Pulga, η οποία παρατείνεται εδώ και αρκετούς μήνες, προτού γίνουμε μάρτυρες του διασυρμού της Μπάγερν, ο οποίος επιβεβαίωσε όσα αναφέραμε σε προηγούμενα θεωρητικά λόγια και απόψεις. Ο Μέσι πάντα μας ικανοποιούσε με τα σλάλομ του, την ατομική του ενέργεια και την ευφυΐα. Ο ίδιος αποτελεί τον «μάγο» που βγάζει κάτι το αναπάντεχο από την τσέπη. Τουλάχιστον συνήθιζε να είναι, διότι εδώ και ένα μακρύ διάστημα έχει μερικώς ξεφτίσει. Η αποφασιστικότητα του έδωσε τη θέση της στο δισταγμό. Ακόμη και η απαράμιλλη ποιότητά του σιγά σιγά έχει ξεστρατίσει από τα πόδια του.

Το πιο λυπηρό όμως στοιχείο της Μπάρτσα αποτελεί πως η ίδια δεν φοβίζει πλέον τον αντίπαλο. Λόγου χάρη, η Ατλέτικο του Σιμεόνε στάθηκε πανάξια απέναντι της, διατηρώντας με σχετική ευκολία τα ηνία του αγώνα. Δεν αγχώθηκε σε σημαντικό βαθμό, δεν ένιωσε δηλαδή την απειλή από την πάλαι κάποτε ασφυκτική πίεση που έθετε στο γήπεδο η Μπαρτσελόνα. Αντιθέτως, ήταν η ίδια η Ατλέτικο που καθιστούσε άπραγους τους παίκτες της Μπάρτσα ανάμεσα στις πάσες των παικτών της, καθώς ένιωθαν διαχειριστές του αγώνα με πλήρη έλεγχο. Συγκεκριμένα, οι ελιγμοί του Φέλιξ και οι πάσες του με κάθε είδους τρόπο (άμεσες, με λόμπα, σκαψιματάκι κλπ.) αποδείκνυαν την έλλειψη φόβου, αλλά και το αίσθημα ισχυρού για πρώτη φορά έναντι ενός αντιπάλου που αρεσκόταν πάντα να εξουθενώνει τον οποιοδήποτε κυρίως στο μεσοεπιθετικό κομμάτι.

Συχνά, μέσω αυτής της συζήτησης περί κατάρρευσης Μπάρτσα, αναζητούμε αιτίες όπως η αναχρονισμένη της φιλοσοφία. Ενδεχομένως να μην ευθύνεται η θεωρία της φιλοσοφίας και το δόγμα της σε θέματα τακτικής, αλλά η επιτυχία της ιδέας που εξαρτάται από τους πρωταγωνιστές που καλούνται να την αναμορφώσουν. Αυτή τη δεδομένη περίοδο, στη Μπαρτσελόνα δεν συναντά κανείς την ποιότητα του παρελθόντος, όντας κάποτε ενισχυμένη από την νεανική φιλοδοξία για διάκριση. Για να παρακολουθήσουμε μία αναγεννημένη φιλοσοφία των Μπλαουγκράνα, χρειάζονται και οι κατάλληλοι παίκτες, πράγμα αδύνατο να βρεθούν εύκολα στη σύγχρονη εποχή. Τωρινοί παίκτες παρωχημένοι πλέον, εξαντλημένοι από τη μακρά δεκαετία του τίκι-τάκα. Είναι ανώφελο λοιπόν, να επιζητούμε από αυτούς την επιστροφή του θεάματος βασισμένο στην Κροΐφική ιδεολογία. Κι ας μην συγχέουμε την πορεία του Γκουαρδιόλα, η οποία ναι μεν δεν ισοφαρίζει τις επιδόσεις του στη Καταλονία, αλλά με την προϋπάρχουσα τακτική του διατηρείται ανάμεσα στους κορυφαίους συνεχώς.

Ο σύλλογος διέρχεται σε μία κρίσιμη περίοδο και στην αναζήτηση απαντήσεων σε βαρύτατα ερωτήματα: η ανανέωση του Μέσι και κατά πόσο μπορεί να επιτευχθεί με τις πελώριες ρήτρες και απαιτήσεις του Αργεντινού, το ύψιστο αγκάθι χρέους της τάξεως του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, η γενναία απόφαση στην αποχώρηση παικτών που ουδέποτε απέδωσαν με βάση την ποιότητα ή την… διαφήμισή τους. Κι όλες αυτές οι προκλήσεις, δίχως να δρομολογούνται από υγιή διοίκηση και από τα αναμενόμενα φρέσκα πρόσωπα, τα οποία ενδεχομένως θα αναλάβουν αρχές Ιανουαρίου. Επομένως, ο δρόμος φαντάζει δύσβατος για την ευημερία του κλαμπ, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και διοικητικό επίπεδο. Ίσως αργήσουμε να δούμε τη Μπάρτσα φόβητρο, με όπλο της το μνημειώδες της θέαμα.