Τον κορεσμό τον δέχεσαι, την κατρακύλα όμως...

Το αδιανόητο στην υπόθεση της Μπάρτσα είναι πως δεν δύναται να διεκδικήσει τίποτα τη δεδομένη στιγμή στον αγωνιστικό χώρο. Σίγουρα τον κορεσμό μπορεί κανείς να τον ανεχθεί, όσο κι αν ένα κλαμπ θεωρείται ισχυρό στα χρονικά του αθλήματος. Το κατανοεί αυτό ο οποιοσδήποτε φίλος της ή μη, καθώς σε όλα τα καλά έρχεται το πλήρωμα του χρόνου έως ότου επιστρέψει πάλι η ευφορία. Όμως, η κατρακύλα και η διαρκής αδιέξοδος από τις ταλαιπωρίες στο Καταλανικό σύλλογο δεν μπορούμε να το συλλάβουμε στο νου, να συμβιβαστούμε δηλαδή με αυτήν την σκληρή πραγματικότητα.

Η Μπαρτσελόνα αποτελούσε πριν μία δεκαετία την ομάδα – πρότυπο που ενέπνεε τους υπόλοιπους με το καθηλωτικό της ποδόσφαιρο, που εισήγαγε νέες νόρμες στο άθλημα. Υπήρξε ο σύλλογος που από τα σπλάχνα του ξεπήδησε ίσως ο πιο δημοφιλής προπονητής λόγω αξίας, τον οποίο ολόκληρη Αγγλία εδώ και χρόνια τον εξυμνεί, όπως αντίστοιχα τον Κλοπ της Λίβερπουλ. Από το ίδιο μάλιστα Καταλανικό κλαμπ προέρχεται ίσως ο μεγαλύτερος παίκτης τα τελευταία 15 χρόνια, ο Λιονέλ Μέσι, ο οποίος με τη σειρά του ανήκει πλέον σε άλλο στρατόπεδο και σε άλλες εξίσου πολιτείες που θαυμάζουν τις αρετές του. Η ομάδα λοιπόν, που ήταν υπεύθυνη για την πιο ταλαντούχα φουρνιά από τις υποδομές της, έχοντας προσφέρει στο ποδόσφαιρο όλα τα παραπάνω και εκπροσωπώντας τις έννοιες «tiki taka» και «total football», δεν υφίσταται πλέον στη σήμερον ημέρα. Όπου κι αν την κοιτάξει κανείς – στα οικονομικά, διοικητικά και προπαντός αγωνιστικά – θα συγκρατήσει στο νου μία εικόνα εγκατάλειψης, σε πλήρη αποσύνθεση, καθώς κάθε μέρα που περνάει η κόλαση για τους Μπλαουγκράνα παραμένει το επ΄αόριστον σπίτι τους.

Κι αφού πέρασε η ανακούφιση μετά τις τονωτικές ενέσεις από την έλευση του Τσάβι και όλων των αναμνήσεων που τον συνόδευαν, η απόδοση της φετινής Μπάρτσα έφθασε ξανά στα απογοητευτικά επίπεδα, όπως ήταν αρχικά φέτος με τον Κούμαν. Όσο κι αν ορισμένα λόγια από υψηλά υφιστάμενα στελέχη απαλύνουν τις πληγές ανά περιόδους τόσο των φιλάθλων όσο και των ποδοσφαιριστών, η γύμνια και η συρρίκνωση της δυναμικής της είναι πλέον γεγονός. Δεν κρύβονται πλέον οι βαρύτατες ατασθαλίες εις βάρος του συλλόγου, όπως συνέβαινε σκανδαλωδώς τα τελευταία έτη όντας κρυφές πίσω από τις επιδόσεις ενός Μέσι. Έπαψαν πλέον οι περίοδοι χάριτος, όπως και οι απανωτές επιτυχίες που ο προηγούμενος διοικητικός περίγυρος γευόταν με το παραπάνω. Αφού το «γδύσιμο» λοιπόν, ολοκληρώθηκε επίσημα, όλοι οι παρατρεχάμενοι διοικούντες και οι δαπανηροί παίκτες δήθεν… σούπερ σταρ (Κουτίνιο, Ντεμπελέ, Γκριεζμάν κλπ.) έχουν πάρει τον άτακτο δρόμο της εξόδου.

Για να φθάσει η Μπαρτσελόνα σε σημείο να μην έχει την ικανότητα ούτε να αμυνθεί, άλλα ούτε να απειλήσει τον αντίπαλο, καταλαβαίνει κανείς τι έχει επακολουθήσει σε αυτή την εγκληματική πορεία που συνεχίζει να χαράσσει. Φανταστείτε αυτά τα νεαρά παιδιά που από τη μία μέρα που παρακολουθούσαν στο εφηβικό δωμάτιο βίντεο των ινδαλμάτων τους, καλέστηκαν να λάβουν μέρος σε ένα αφελέστατο σχέδιο απελπισίας, μήπως και μερικοί από αυτούς αποδειχθούν μεσσίες. Ρίχνονται σε μία ανώφελη μάχη, δίχως τη παραμικρή στήριξη, με μόνη προσφορά εκ της διοίκησης προς αυτούς το προνόμιο να ζήσουν τη καθημερινότητα στην ομάδα ανδρών. Όλα αυτά χωρίς στα αποδυτήρια να υπάρχουν οι ταλαντούχοι παίκτες του παρελθόντος που διαδεχόταν ο ένας τον άλλον. Από τον Ρομάριο στο Ρονάλντο Ναζάριο και στο Ριβάλντο. Αργότερα, από τον πρώην παίκτη του Ολυμπιακού στο Ροναλντίνιο και από εκεί φυσικά στο Μέσι. Ας προσθέσουμε κιόλας σε αυτό το διάστημα όλους τους ασύλληπτους Ισπανούς παίκτες της νεότερης εποχής. Άραγε αυτή τη στιγμή σε ποιον να απευθυνθούν οι νεαροί του συλλόγου, από ποιον επομένως, να κρατηθούν κάτω από αυτές τις επικρατούσες τοξικές συνθήκες στις τάξεις της Μπαρτσελόνα. Σίγουρα το υλικό των νέων φαντάζει ελπιδοφόρο, αλλά κανείς δεν γνωρίζει τη κατάληξή τους στο μέλλον. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη τον άσεμνο τρόπο, με τον οποίο χρίστηκαν κακήν κακώς πρωταγωνιστές αυτής της τραγωδίας που μοιάζει επικίνδυνα με την πτώση της Μίλαν.

Η Μπαρτσελόνα αιχμαλωτίστηκε στην άκρατη επιθυμία της μεγαλοσύνης, ζώντας από κάποιο σημείο και μετά με το πρέπει ενός προφίλ κορυφαίας και συνάμα ζάπλουτης ομάδας, στοιχεία δηλαδή αρκετά αντίθετα από την αρχική φιλοσοφία του περιβόητου «Mes que un club» που ακολουθούσε πιστά. Τώρα καλείται ως αθλητικός σύλλογος να απεμπλακεί από τα αφελή όνειρα και να στραφεί πάλι στις ρίζες της, στους τρόπους ανάδειξης του σήμα κατατεθέν ποδοσφαίρου της, αρχίζοντας ταπεινά, συγκροτημένα, και προφανώς όχι με την απληστία ενός αχόρταγου – για επιτυχίες – συλλόγου.