Η εγχώρια πρόοδος της Ατλέτικο Μαδρίτης αποσκοπεί σε τίτλο

Φτάνουμε πλέον στη μέση της διαδρομής σε όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και στην Ισπανία η ομάδα που επιδεικνύει σταθερότητα είναι η Ατλέτικο του Σιμεόνε. Βέβαια, για την όλη αυτή βελτίωση και την ανταγωνιστική της εικόνα, ευθύνονται ορισμένες αλλαγές σε πρόσωπα και σχήματα, αλλά και οι άλλοι διεκδικητές που υπήρξαν επιρρεπής σε αρκετές γκέλες.

Η αλήθεια είναι πως η φετινή Ατλέτικο Μαδρίτης δεν αποτελεί μεγαθήριο που δημιουργεί σε κάποιον αγωνιστική αναστάτωση. Ακόμη και στη πιο αναβαθμισμένη έκδοση, το ποδόσφαιρο της ταυτίζεται ακόμη στην άλλοτε προσέγγιση που έχει επιβάλλει κατά καιρούς ο Σιμεόνε, όντας ο «αρχιτέκτονας» των επιτυχιών την τελευταία δεκαετία. Όπως είχαμε αναφερθεί και πέρσι, η εμφανέστατη τελμάτωση από πλευράς Σιμεόνε στο κλαμπ πήρε παράταση και αυτή την χρονιά. Συντηρώντας κατά κάποιον τρόπο το ρόστερ με νέες αφίξεις και μονάδες που είναι συνώνυμες με την διάκριση.

Η τόνωση στην επίθεση

Αφού λοιπόν η ριζική αλλαγή δεν επήλθε, η Ατλέτικο λίγο μετά την έλευση του 2020 επανέφερε στο ρόστερ της τον τεχνίτη Καράσκο, ο οποίος μέχρι πρότινος έχει «καθαρίσει» ντέρμπι με την αξία του και την δημιουργία στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Ο Βέλγος εξτρέμ διαθέτει οντότητα εντός γηπέδου, πράγμα που στην επίθεση της Ατλέτικο απουσίαζε σε έντονο βαθμό. Φέτος μάλιστα, χωρίς να τροποποιείται η αμυντική φιλοσοφία, ήρθε και ο Σουάρεζ, το απόλυτο σέντερ φορ που αν μη τι άλλο ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία υπερτερεί του Ντιέγκο Κόστα. Παράλληλα, η αγωνιστική επανεκκίνηση του Φέλιξ κατέστησε τον ίδιο βαρόμετρο στη φετινή έκδοση της Ατλέτικο. Ήδη ο Πορτογάλος αφήνει το στίγμα του, δημιουργώντας και εκτελώντας αρκετά σημαντικά γκολ αντίστοιχα. Έπειτα από καιρό, η Ατλέτικο δεν βασίζεται πλέον σε μόλις έναν επιθετικό σε στυλ Γκριεζμάν, αλλά μπορεί πλέον να βασίζεται στη διάθεση πολλών περισσότερων παικτών που αποδεδειγμένα το κατέχουν.

Ευχέρεια στην αλλαγή σχημάτων

Μια άλλη παράμετρος που δικαιολογεί την εγχώρια πορεία της Ατλέτικο είναι η επιλογή δύο ή περισσότερων σχημάτων ανάλογα με τις προκλήσεις κάθε αγώνα. Λόγου χάρη, ο Σιμεόνε με mid-table αντιπάλους κυρίως στην έδρα του προσαρμόζεται σε σύστημα 4-4-1 ή ακόμη και με δύο στράικερ που αναλαμβάνουν την εύρεση γκολ. Άλλες φορές όμως, που οι επισκέψεις σε αφιλόξενες έδρες προκύπτουν στο πρόγραμμα, εκεί κ Σιμεόνε προσανατολίζεται σε συστήματα 3-5-2 ή συχνότερα σε 4-5-1. Διατηρείται δηλαδή και ο ίδιος υποψιασμένος, για αυτό και διασφαλίζει την άμυνα του. Έπειτα από καιρό, η ομάδα διαθέτει πιο ικανούς επιθετικούς, εξτρέμ με ατομική ενέργεια αλλά και προωθημένα χαφ όσον αφορά το κέντρο (Γιορέντε, Λεμάρ) που διευκολύνουν το έργο της.

Πιστή στο «όπλο» της

Ωστόσο, το ύψιστο πλεονέκτημα έναντι της Ρεάλ και Μπάρτσα αποτελεί και φέτος η αδιαπέραστη άμυνα της. Μέχρι το τέλος αυτού του έτους, η αμυντική λειτουργία της ομάδας στο πρωτάθλημα μέτρα μόλις 5 γκολ παθητικό (!). Την ίδια ώρα που οι άλλοι δύο ανταγωνιστές μετρούν 14 γκολ έκαστος (!). Πραγματικά το νούμερο αποτυπώνει και την δυναμική της καθεμιάς. Εάν βέβαια συνεχίσει με την αντίστοιχη συνέπεια η Ατλέτικο του Σιμεόνε, δύσκολα θα την αποσπάσει κάνεις τη κορυφή. Από την άλλη, η όλη θετική της εικόνα ως σύνολο δεν εκφράζεται και στην Ευρώπη. Παρά την αμυντική της προσήλωση, θα δει κανείς πως δεν φτάνουν όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία για να λάμψεις στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και μόλις βρήκε στο διάβα της την Μπάγερν ο Σιμεόνε, εκεί ήταν που ο αντίπαλος φανέρωσε την διαφορά απόστασης σε ποιότητα και ετοιμότητα συνολικά. Μπορεί δηλαδή η συγκεκριμένη Ατλέτικο να στέκεται επάξια στην La Liga, όμως και οι υπόλοιποι του πρωταθλήματος ακολουθούν μια πτωτική πορεία. Μάλλον αλλιώς ας το θέσουμε πως τα ρόστερ τους κατέληξαν σε έναν δικαιολογημένο κορεσμό χρόνια με τα χρόνια.

Τα χαφ της σε σύγκριση με της Ρεάλ Μαδρίτης

Παρακολουθώντας το αγωνιστικό της επίπεδο, το θέμα της Ατλέτικο εντοπίζεται κυρίως στα χαφ της, στο ημικύκλιο. Όλοι όσοι χρίζονται βασικοί υπολείπονται σε φρεσκάδα, σωματική ταχύτητα όσο και νοητική. Συγκεκριμένα, απέναντι στη μονή ομάδα που έχασαν φέτος στο πρωτάθλημα, την Ρεάλ, ήταν φανερή η διαφορά κλάσης μεταξύ των δύο κέντρων. Σίγουρα οι Μόντριτς – Κρος δεν αποτελούν γεγονός πως είναι κορυφαίοι σου είδος τους, όμως ακόμη και τώρα κυριαρχούν έναντι των άλλων αντιπάλων. Εκεί λοιπόν, θα χρειαστεί ένα διαφορετικό στυλ ποδοσφαιριστή από τον Σιμεόνε. Να μην φέρνει σε στοιχεία τους δυσκίνητους Σαούλ, Κόκε, αλλά τουλάχιστον να διαθέτει ταχύτατη σκέψη, όπως ο Ρόντρι πριν μια διετία. Και σχετικά με τον έτερο αντίπαλο την Ρεάλ, η ήττα έφερε στην επιφάνεια τη συζήτηση για τις ατέλειες του συνόλου. Τα χαφ ενδεχομένως δρουν αποτελεσματικά στα ανασταλτικά καθήκοντα, όμως στο τομέα επίθεσης δεν μπορούν να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο ή να ελέγξουν το τέμπο ενός απαιτητικού παιχνιδιού.

Σίγουρα η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει κατορθώσει να φύγει ανεπηρέαστη από αρκετές δύσκολες έδρες. Έχει ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, ποντάροντας και στην αστάθεια των άλλων δύο. Πάντως η μόνη ικανή στη κούρσα έως τώρα φαντάζει η Ρεάλ, η οποία έχει άλλες προϋπάρχουσες αρετές που η ομάδα του Σιμεόνε δεν διαθέτει. Η Μπάρτσα δικαιολογημένα δεν αναφέρεται λόγω των φθηνών λαθών της σε αποτελέσματα, αλλά και την διοικητική ανυπαρξία που βιώνει. Ωστόσο, ας μη την ξεγράψει κάνεις, πόσο μάλλον εμείς οι φίλαθλοι, καθώς στη συνέχεια θα περιορίσει ίσως τις αυτοκτονικές τις τάσεις.