Ο φοβικός Κούμαν ενός ανισόρροπου συνόλου

Η Μπάρτσα αντιμέτωπη πλέον με τα ανοιχτά της μέτωπα, τα οποία τα κατανοεί κανείς κι ως δυσεπίλυτα τούτη τη δεδομένη στιγμή. Πιθανόν τα ζητήματα που ταλανίζουν τον αθλητικό οργανισμό να παραμείνουν ακόμη για ένα τεράστιο μακροχρόνιο διάστημα.

Ενδιάμεσα λοιπόν, αυτής της σεζόν ο Κούμαν και η παρέα των παικτών του καλούνται να μάχονται με τις ατομικές τους αδυναμίες, τις φανερές ελλείψεις σε κάθε γραμμή του γηπέδου, αλλά και με την διοικητική μουρμούρα που πλέει δίχως «κεφαλή». Πέρα όμως από το δύσκολο εγχείρημα το να διαχειριστεί κανείς την μεταβατική Μπαρτσελόνα των ευρωπαϊκών αποτυχιών, των αχώνευτων αποτελεσμάτων και μιας διαφαινόμενης φυγής του Μέσι, χρειάζεται ο ίδιος ο προπονητής να «κουμπώσει» μια ομάδα δίχως κάποιες απαραίτητες μονάδες. Μέσα σε όλα αυτά, ο Κούμαν στη προκειμένη περίπτωση πρέπει να την καταστήσει λειτουργική στις απαιτήσεις της χρονιάς, κοινώς ανταγωνιστική. Όμως, η πραγματικότητα μαρτυρά εντελώς διαφορετική εικόνα…

Το δίλημμα στη μεσαία γραμμή

Αφού οι πρώτες αγωνιστικές φανέρωσαν μια σειρά από πειράματα, καθώς ο Ολλανδός προπονητής δεν γνώριζε ορισμένα φρέσκα πρόσωπα, τώρα ο ίδιος κάνει στροφή στην διάταξη τριών κατεξοχήν χαφ (4-3-3), πράγμα που ελέω κάποιων ενοχλήσεων του Ντε Γιονγκ δεν το επανέλαβε ξανά απέναντι στη Βαλένθια. Αρχικά υπήρχε η τροποποίηση της σύνθεσης με επιτελικό χαφ τον Κουτίνιο (4-2-3-1), αλλά η ύπαρξη μονάχα δύο χαφ για αναχαίτιση προβαίνει υπαίτιο για αρκετά άτυχης αποτελέσματα. Πέρα από την εύθραυστη μεσαία γραμμή, επικρατεί και αναστάτωση στην ήδη ταλαιπωρημένη άμυνα των Μπλαουγκράνα. Ωστόσο, ακόμη και με αυτό το σκεπτικό στο κέντρο υπολείπεται ένας παίκτης εφάμιλλος του Πέδρι σε αντοχές και τρεξίματα, όντας όμως πιο αθλητικός και κατάλληλος για την ανασταλτική δουλειά. Παραδόξως ο Ντε Γιονγκ αποτελεί τον πιο φορμαρισμένο παίκτη της ομάδας, ο οποίος επωμίζεται έναν πιο ταιριαστό προωθημένο ρόλο. Πιθανόν αυτή η διαφοροποίηση να επηρεάσει σημαντικά την ομάδα, καθώς δεν εμφανίζει το ρόστερ της ικανότητες για το σύστημα του 4-2-3-1. Βάσει των τωρινών μονάδων, μπορεί μόνο να δράσει συνολικά στο κλασικό 4-3-3.

Τα σφάλματα που αποτυπώνονται στη πράξη

Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα που αφήνει ευάλωτους τους Μπλαουγκράνα είναι η έλλειψη ενός βαρβάρου σέντερ φορ, καλή ώρα όπως ο Μπενζεμά της Ρεάλ ή ο κάποτε ασύλληπτος Σουάρεζ που μονοπωλούσε τη θέση. Πλέον με την ένθερμη στήριξη στο Γκριεζμάν, ολοένα και επικρίνεται (δικαίως) ο Γάλλος από την πλειοψηφία των φιλάθλων. Δεν είναι απλά η σπάνια του σχέση με το σκοράρισμα, αλλά κι ως ποδοσφαιριστής ουδέποτε δεν ήταν φουνταριστός. Και σε αυτή την δαπανηρή επιλογή, ευθύνεται η αλόγιστη σπατάλη ποσών σε ονόματα δίχως την κατάλληλη συνταγή για να αναμειχθούν στο ρόστερ. Λόγου χάρη, και στον Μέσι, αλλά και στους Κουτίνιο και Γκριεζμάν, βολεύονται στον άξονα, κινούμενοι ως μεσοεπιθετικοί. Δημιουργώντας έτσι συνωστισμό και μονόπλευρη δημιουργία, δίχως και την παρουσία των τραυματιών ακραίων Ντεμπελέ και Φατί.

Όσον αφορά την άμυνα, η συνεχής αδιαφορία του συλλόγου εδώ και χρόνια για ενίσχυση την έφερε σε δυσμενή θέση πλέον να μην μπορεί να αποκτήσει έναν τουλάχιστον αμυντικό. Ως αποτέλεσμα λοιπόν, η αφελής πίστη του Κούμαν πως οι νεαροί της Μασία (Αραούχο, Μινγκέθα) θα δύνανται και να χριστούν βασικοί, αλλά και να αντέξουν σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Την ίδια ώρα που οι μακροχρόνιες μονάδες της μετριότητας και των διασυρμών αγωνίστηκα ανεπηρέαστοι, μόνο που σε σύντομο διάστημα σημείωσαν όλες τις απίθανες γκέλες του. Ο μοναδικός που κρίνεται άξιος είναι ο Άλμπα, στον οποίο έχει επίσης οπισθοχωρήσει η δυναμικότητα του.

Εκτός όμως από τις εμφανείς αδυναμίες, ο Κούμαν και η ποδοσφαιρική του παρέα έχουν αποτύχει να αφήσουν θετικές εντυπώσεις. Όλοι σαφώς γνώριζαν την δυσκολία της φετινής σεζόν, αλλά τουλάχιστον ήλπιζαν σε μια ενθαρρυντική εικόνα για το εγγύς μέλλον. Αντιθέτως, η ομάδα κατέχει την πρωτιά στον αρνητισμό που την διακατέχει. Γιατί και η Βαλένθια προέρχεται από ολική αποδόμηση, όμως χθες η Μπάρτσα ήταν που εκτέθηκε με την προχειρότητα κι αυτής της σεζόν σε όλα τα επίπεδα. Επίσης, μερικοί κατακρίνουν τις επιλογές τακτικής και αλλαγών του Κούμαν, οι οποίες έχουν μια προφανή εξήγηση. Όταν περνά και τρίτο σέντερ μπακ ένας κόουτς, μάλλον δεν διαθέτει τόση σιγουριά στο ρόστερ του. Νιώθει αποπροσανατολισμένος, σε αδιέξοδο, καθώς αυτό το ασταθές ρόστερ φυσικά μετατρέπεται σε «όχημα» συνεχών θετικών αποτελεσμάτων. Βέβαια, στο θέμα της τακτικής, ο Κούμαν πράγματι υστερεί, παρατηρώντας τον κάποιος στις μαζικές του αλλαγές εν ώρα αγώνα και στην συνεχώς διαφορετική ενδεκάδα.

Τέλος, μην ξεχνάμε πως όλοι σχεδόν οι προηγούμενοι της αντίστοιχης θέσης απολάμβαναν και απλησίαστες ατομικές επιδόσεις του Μέσι, ο οποίος πλέον είναι σκιά του εαυτού του. Κάποτε (κακώς) μακιγιάρονταν οι παθογένειες της ομάδας λόγω του Αργεντινού, αφήνοντας αγωνιστικά ζητήματα να διογκώνονται καιρό με τον καιρό.